Ayazı ayaz, kahverengimsi, bulutlu, puslu bir İstanbul günü…
Yaşar Kemal ile tanıştığım gündü.

Vatan gazetesinde muhabir olarak çalışıyordum, haftasonu ekleri için Yaşar Kemal’in eski öykülerinden oluşan bir çalışma yapacaktık. Herhafta sonu ekinde illüstrasyonlu Yaşar Kemal’in kısa öykülerini yayımlamayı planlıyorduk.

Konuyla ilgili ilk olarak Zülfü (Livaneli) Ağabey, ustadan ricada bulunmuştuk, o da ustayı aramış. ”Hele bir beni arasınlar” diye konuşmuş. Neyse efendim,Yaşar Kemal’i aradım.

Gerçek bir İstanbul hanımefendisi gayet neşeli ve kibar ses tonuyla telefonu açtı.
”Alo, buyrun…”
”Ben Vatan gazetesinden Nedim, Zülfü Ağabey’den aldım numaranızı, sizlerede selamı var. Yaşar Kemal Bey ile görüşmek istiyordum” diye konuştum hafif çekinerek.
”Bir bakayım evladım ne yapıyor bu?” dedi telefondaki ses. Konuşmasından telefondaki kişinin Yaşar Kemal’in eşi Ayşe Hanım olduğunu anladım.

Hemen akabinde; ”YAşşaaaaaarrr, Yaaaşaaarrrr! Bak seni Vatan gazetesinden arıyorlar… Zülfü vermiş numarayı…” diyerek Yaşar Amca’ya seslendi.

O nidayı duyunca ben bile telefonun diğer ucunda ceketimi ilikledim. Hemen sonra Chevrolet V 4000 motorun gürültüsünü bastıracak ses tonuyla Yaşar Kemal’i duydum.

”Sen neredesin şimdi?”
”Efendim ben… Gazetedeyim…”
”Yahu çocuğum gazete nerede?”
”Gayrettepe’de efendim…”
”Haaa…”
”Biz şey için… Eeee…”
”O zaman sen yarın öğlen 12 gibi buraya gel. Bizim eve geldin miydi hiç?”
”Yok.”
”Bak iyi dinle! Arabayla mı geleceksiniz?”
”Evet…”
”Dinle şimdi. Birinci köprüden Beylerbeyi’ne sapın. Vaniköye devam edin. Vaniköy’e girince, sağınızda kalan evlerden numara… Siyah demir kapıyı aç, önce karşına 16 basamak gelecek, çık onu. Yeşil renkli demir bir kutu göreceksin. Kutu değil o. Merdiven teleferiği… Onun içine gir. Arkadan kapısını kapat. Yine yeşil renkli ileri tuşuna bas! Sonra inip beyaz evin kapısında dur. Zile bas!

Telefondaki adres tarifi bile roman tadındaydı. Ertesi gün, yola çıktım. Saat 12’de Yaşar Kemal’in evine davetliydim. Bu onuru yaşamak büyük heyecan! Şimdi bile anlatması zor. Beylerbeyi’nde şoförü durdurup, çiçek ve çikolota aldım. Eve vardık. Ve telefondaki anlatımla birebir aynı manzarayla karşılaştım.

Bendeki nasıl bir gerizekalılıksa; önceki gece hazırladığım Yaşar Kemal’in 1972’de basılan Çakırcalı Efe’sini evde unutmuştum. Bende ki kitap da yine 70’li yıllarda basılan ilk baskılardan biriydi. Diğer bir salaklığım ”ulan kitabı unutmuşsun, bari bir kitapeviden hemen bir tane Yaşar Kemal eseri alsana imzalatmak için…” Yok! Onu da yapmadık.

Elimde çiçek-çikolata kız istemeye gelen damat modeli kapıdayım. Kapıyı Ayşe Teyze açtı. Ardında heybetiyle Yaşar Kemal… O salaklıkla çiçekleri de Yaşar Kemal’e uzattım.

”Ulan köftohor, hanımlara çiçek verilir” dedi, usta…
Çiçeği Yaşar Kemal’in, çikolatayı Ayşe Teyze’nin elinden çekip, el değiştirdim. Bu sefer ikisi de güldü. Sonunda Ayşe Teyze hem çikolatayı hem çiçeği alıp beni bu dertten kurtardı.

İçeri girdim ama hala heyecan devam ediyor. Elim ayağım dolanıyor. Usta, beni salonun bir köşesine buyur etti. Oturdum. Yaşar Kemal’de eline televizyon kumandasını alıp, kendi koltuğuna oturdu. ”Nasılsın, iyi misin”den önce ”Sen hangi takımlısın?” diye sordu. ”Fenerliyim” dedim. ”Haa, aferin” dedi. Televizyonun sesini açtı.

O ana dek fark etmemiştim. FBTV açıktı ve Fenerbahçe-Samsunspor maçı özeti vardı.
”Bak, bak, bak Alex’e bak. Yav bu çocuk fena topçu haa!” dedi. Alex’in rövajatadan attığı golü izliyorduk. Alex aşağı, Fener yukarı, 3-5-2’ler, 4-4-2’ler… Ooo!! Ortama gel vatandaş.
Usta, epey futbol uzmanı, keyifli adam. Tanımasanız tipinden korkacağınız biri gibi duruyor ama lokum-şeker. Veya o gün öyleydi.

Ayşe teyze, kahve ve çikolota getirdi. Yaşar Kemal, ”o benim sevdiklerimden getirsene” dedi. Ayşe Teyze, ”yok onlardan. Bitti” dedi. Sonra televizyona döndü, ”bütün gün bu Fener kanalı açık. Haa, şimdi de buldun kendin gibi birini” diyerek tekrar mutfağa gitti.

”Bari maça gidemiyoruz, buna karışma” diye eşinin arkasından serzenişte bulundu usta…

Ayşe Teyze tekrar salona döndüğünde elindeki tabakta rulo-kat bisküvitler vardı.
”Sen ye evladım. Buna fazla verme” dedi Ayşe Teyze ama Ayşe Teyze salondan çıkınca Yaşar Kemal bisküvitlere yumuldu.

Gazetedeki durumdan az biraz konuştuk. Konuyu anlattım vs. Elindeki bizim gazetenin haftasonu eklerinin sayfalarını çeviriyordu.
”Sen necisin? Editör mü?” diye sordu.
”Yok ben röportajçıyım. Arada bir de mizah dergilerine öykü yazıyorum” dedim.
”Haa, güzel. Bakayım nerede?” diye sordu. Gazetedeki röportajım olduğu yeri açtım. Okudu. Gözü imzaya takıldı, ”M. Nedim Koca” yazıyordu.
”M ne? Mustafa mı?”
”Murat” dedim…
”Bundan sonra yazılarına, öykülerine, kitaplarına Murat Nedim diyerek imza at”dedi.
Emir telakki ettim!

İşte böyleydi, büyük ustayla tanışmam ve yeni imzama kavuşmam. O günden sonra yüzlerce röportaj ve haber yaptım. Sayısını bilmediğim kadar öykülerim ve çizgi öykülerim yayınlamdı. İki kitabım basıldı. İmzalar hep ”Murat Nedim” olarak!

Seni hiç unutmayacağım rulo-kat düşkünü, Fener aşığı Yaşar Amcam… Rahat uyu. Keşke Fener maçına da gitseydik…

Chevrolet’in V motorunu aratmayan